زمان ها و مکان های ویژه
1- در عرف های گوناگون مردم کشورهای جهان آدم هایی،مکان هایی،زمان هایی، پدیده هایی مادی یا معنوی ازویژگی هایی برخوردارند که معمولا برای آنها خوش یُمن و با برکت و از اعتبار و ارزش برخوردار است.و همین جوری این خوش یمنی و ارزشمندی سینه به سینه و زبان و به زبان نقل شده تا به نسل حاضر رسیده است.حالا پایه و اساس منطقی و عقل گرایانه دارد یا ندارد! خود بحث دیگری است.به هرحال این ویژه بودن برخی روزها،شب ها،آدم ها،شهرها،مکان ها .... واقعیتی تردید ناپذیر است.
2- درفرهنگ و آموزه های دینی و خصوصا اسلامی نیز این ویژگی ها را بسیار روشن می بینیم که برخی از آن ساخته و پرداخته متدینان و دینداران است مثل آنچه که در عرف بسیاری از پیروان سایر مکتب ها(دینی،فلسفی،اجتماعی و...) وجود دارد و می بینیم.و متاسفانه بسیاری از این حرمت و ارزش گذاری ها پایه و اساس محکمی در متون ریشه دار اسلامی ندارد.و اما برخی دیگرریشه دار بوده ودارای سند قابل قبول پژوهش گران اسلام شناس قرار دارد.
3- نکته برجسته این "ویژه انگاری" برخی زمان ها و مکان ها و پدیده ها در فرهنگ اسلامی کمال و رشد آفرینی و بالندگی آدمی در خدا جویی وخدا یابی و مرتبط ساختن انسان با آفریدگار و با این جهت حرکت شتابنده در رفع موانع رشد و سلامتی و بهبود زندگی آفریده های اوست. وگرنه اگر آدمی تنها خودگیاهی و حیوانی و زندگی روزمره او باشد تفاوت گذاشتن میان لحظه های زمانی و میلی متر های مکانی مفهوم ارزشی نخواهد داشت.!
4- بنابراین پشت سر این "ویژه انگاری"های دینی حکمتی آکنده از خود یابی،خدا یابی و خداخواهی،انسان خواهی و انسان یابی ،جامع نگری و جامعه یابی است. دعا ونیایش و عبادت های اسلامی درون گرایی و خود خواهی و فرار از مردم نیست. به عنوان مثال می گویم :اگر به پیروانش می گوید نماز در اول وقت آن یعنی ترجیح اولویت و برنامه ها یعنی خدا را مقدم داشتن.اگر می گوید در مسجد یعنی در این مکان است که فارغ از فقر و غنی و موقعیت ها مردم می توانند مهرورزی و مهربانی را به یکدیگر هدیه دهند و اگر می گوید نماز اول وقت و در مسجد و با جماعت یعنی نیایشگر خود را از مردم و با مردم بداند و غم و شادی مردمان محله و شهر او غم و شادی اوست. دیگر چنین نیایشگری نه تنها برای خود از خدا نمی خواهد که برای همه می خواهد و داده های خداوند را نیز برای خویشتن خویش نخواهد ساخت.!
5- در این فصل از سخن نیایشی خود به یکی از مهمترینِ "ویژه انگاری"های زمانی که مناسب با این روزهای ماست خیلی کوتاه اشاره می کنم و می گذرم.
ماه رجب؛ و واقعا چی می دانیم که آن ماه چیست!!
و در این میان "لیلة الرغائب" جمعه ی اول ماه رجب
واژه "لیلة" خود گویای ویژگی "شبِ"جمعه اول از آن ماهِ ماه است!
می خواهی در طواف آن ماه باشی و دورش پروانه وار بگردی و آلودگی ها و سیاهی خودخواهی را بسوزانی از شب شروع کن وادامه بده...
با نیایش ،مناجات و رازگویی و رازجویی،با نماز،با قرآن،با پذیرایی از خویشاوندان و یا نیازمندان دور و نزدیک....
واژه "رغائب" جمعی است که مفرد آن "رغیبه" است از همان رغبت ،مرغوب هم که می گویند از همین خانواده است
ما در واژه رغبت سخنی از آرزو و ارزوها نمی یابیم .!
رغیبه یعنی کار پسندیده ،بخشش بسیار
درچنین شبی محبوب ازعاشق خویش کار مرغوب و ارزشمند ؛خواست و دعا و عبادت مرغوب و ارزشمند می خواهد و نیز مرغوب هم می دهد.
در دستگاه آفرینش جنس بنجل نمی دهند و نه می خرند!
بنجل فروشی ممنوع
درخواست اجناس سمسارگونه ممنوع
او فراوان و گرانبها می بخشد.
با همتی بلند از او طلب کن!
سخن بسیار است و حوصله گفتن و شنیدن اندک
این زمان بگذار تا وقت دگر
سید 16-12-97
